Een persoonlijk getuigenis waarin iemand vertelt hoe zij heeft toegepast wat Orna Grinman in haar tweede lezing tijdens Celebrate 2019 vertelde over vergeving.
‘Stel je eens voor’, zei Orna Grinman. ‘Je bent groente aan het snijden en je snijdt jezelf ineens in je vinger. De snee is diep en begint stevig te bloeden. In slechts een fractie van een seconde ging het mis. Maar hoe lang duurt het daarna voordat de wond weer helemaal genezen is? Dagen. Weken. Maanden misschien wel, afhankelijk van hoe diep de snee in je vinger is. Laag voor laag moet het weefsel weer genezen. En dat duurt veel langer dan het moment waarop je gewond bent geraakt. Zo kan het ook gaan wanneer we gewond raken in onze ziel.’
Twaalf jaar huwelijk
Ik ben op Celebrate 2019 en luister naar de tweede teaching die Orna Grinman ons geeft over het thema vergeving. Haar woorden raken me. Haar woorden brengen me terug naar die avond een paar jaar geleden. Ik was achter dingen gekomen die je als echtgenoot misschien liever niet wilt weten. Maar toen ik op die bewuste avond mijn man met mijn bevindingen confronteerde, was er één moment waarin twaalf jaar huwelijk als sneeuw voor de zon wegsmolt. Een paar woorden waren het. Een paar seconden duurde het. Maar die paar woorden lieten een onverbiddelijk licht schijnen. Mijn sneeuwwitte huwelijk smolt om tot een vieze modderpoel. De verzengende hitte deed het smeltwater in rap tempo verdampen, een dor en droog land bleef achter. Zo hard en droog dat het bij een regenbui geen water meer op kon nemen. Ondoordringbaar. Onvruchtbaar.
Toestemming gegeven
In de jaren daarna had God, mild als Hij is, mijn grond weer ietsje zachter gemaakt. Heel zachtjes, druppeltje voor druppeltje. Zo langzaam als ik toestond. Misschien ving Vader mijn tranen van die jaren wel op en sprenkelde Hij ze geruisloos over mijn droogte wanneer ik rustte in zijn armen tijdens stil gebed of luide lofprijzing. Maar een aantal maanden voor Celebrate was Vader minder subtiel te werk gegaan. Ik had het toegestaan. Ik had Hem mijn verharde hart aangeboden en Hem toestemming gegeven mijn grond te bewerken. En toen kwamen de gieters, emmers, tuinslangen, stromen van water.
‘De kracht van vergeving’ was op mijn pad gekomen. Een boek over vergeving, geschreven door Gerard de Groot. Iemand had het me aangeraden en gegeven. De schrijfstijl irriteerde me. Te veel uitroeptekens. Te veel mooie christelijke woorden, evangelisch vakjargon.
Donkere plek
Ook de inhoud irriteerde me. En dat vond ik verontrustender, want al snel voelde ik aan waar de schrijver me vandaan probeerde te trekken: van de plek van oordeel, zelfmedelijden, vergelding en genoegdoening. Een plek die me vertrouwd was geworden. De plek waar vanuit ik jarenlang had gerouwd, gehuild, geschreeuwd en verweten. Een innerlijke kamer die ik had gekoesterd, die me valse troost had geboden. Maar God trok me uit deze donkere plek door de ware woorden van dit boek. Dit boek begint met een gelijkenis, verteld door Jezus: het verhaal over de dienaar die zijn torenhoge schuld kwijtgescholden kreeg van zijn heer, maar direct daarna een collega in de gevangenis liet werpen, omdat hij nog een (veel kleiner) bedrag bij hem had openstaan (Matteüs 18,21-35).
Stappenplan voor vergeving
En zo zat ik daar die avond op Celebrate 2019, toen Orna ons vertelde dat ze ons mee wilde nemen in het 5-stappenplan voor vergeving. Ze heeft dit stappenplan ontwikkeld naar aanleiding van de gelijkenis uit Matteüs 18. Ik schoot op: ‘Ha, die ken ik al. Die stappen heb ik juist doorlopen!’ En inderdaad, de eerste vier stappen waren een beschrijving van het vergevingsproces waar God me juist doorheen had laten gaan. ‘Fjiew, daar kwam ik goed mee weg,’ dacht ik stiekem. (Zie het artikel ‘Stappenplan voor Vergeving’ voor een beschrijving van de stappen op …….)
Het werkt
‘Vergeving werkt!’ sprak Orna krachtig. ‘Vaak slaan we stap 3 en 4 over, waardoor we denken dat vergeving niet werkt. Maar het werkt sneller en beter dan we gewend zijn. Wij moeten vergeven! Anders betalen we zelf de prijs.’ Ik wist nu uit eigen ervaring hoe waar deze woorden waren. Ik had immers onlangs de bevrijdende kracht van vergeving ervaren. En ingezien hoe ik mezelf gevangene had gemaakt en hoe ik mijn ex-man gevangen had gehouden in mijn hart. Ik had de genade ontvangen om de deuren van de kamers in mijn hart te openen, Jezus erin binnen te laten en de gevangene te laten gaan (zie ook het artikel: ‘Jezelf en een ander gevangenhouden’ in 2019-3).
Hoe check je vergeving?
‘Maar hoe toets je of je iemand echt vergeven hebt?’ ging Orna verder. ‘Hoe check je of je werkelijk hebt afgerekend met je drang naar vergelding en genoegdoening?’ Mijn aandacht was gewekt. Dit was het moment waarop ik kon achterhalen of ik werkelijk vergeven had of dat er toch nog troep in de kamer van mijn hart was achter gebleven. ‘Daarvoor is stap 5’, hoorde ik Orna zeggen:
Stap 5: Zegen gedetailleerd eenieder die je hebt vergeven met details die tegenovergesteld zijn aan hetgeen waarvoor je hun hebt vergeven.
Vertrouw je Me genoeg?
Ik liet de consequenties van deze laatste stap tot me doordringen. Ik zag het nieuwe gezin voor me dat mijn ex-man in de afgelopen jaren gesticht had. Ik voelde mijn hart weer verharden. Ik voelde de droogte weer terugkomen. Oude reacties namen de overhand en even leek ik weg te zinken in de modder van zelfmedelijden en wraak. Maar luider klonk de zachte stem van Jezus: ‘Durf je? Durf je met Mij te springen? Samen in de bodemloze ruimte van het niet-weten? Vertrouw je me? Vertrouw je Me genoeg om te geloven dat Ik je vast heb. En geloof je dat Ik je breng naar een onbekende, maar goede plek? Kom je? Spring je mee?’
Hoi mam!
Ik zit achterin de conferentiezaal te schrijven. Ik wil vallen. Ik wil springen. Ik wil gaan. Samen met Jezus loslaten wat er was. Het onbekende land in. ‘Ik zegen hem,’ schrijf ik op. ‘Ik zegen de relatie met zijn nieuwe partner. Dat hij een leven lang bij haar mag blijven. Dat hij haar trouw mag zijn en blijven. Dat hij goed mag zijn voor haar en dat hij een goede vader mag zijn voor…’
‘Hoi, mam!!!’ Mijn zoon komt op me afgerend. Hij neemt deel aan Crossover, het tienerfestival op Celebrate. Mijn zoon geeft me een stevige knuffel en een dikke kus op mijn mond. Wanneer ik in zijn ogen kijk, zie ik dat hij ontroerd is en aangeraakt. Zonder dat ik hem iets vraag, begint hij te vertellen over de prachtige ministry die ze zojuist bij Crossover hebben gehad. Over de goede gesprekken met zijn vrienden, en over hoe hij papa heeft kunnen vergeven…
Vastgeroeste sloten opengemaakt
Met tranen in mijn ogen kijk ik mijn zoon aan. Daarna kijk ik de zaal rond. Er hangt een kalme sfeer, het is rustig en vredig. Toch gebeurt er veel, zo voel ik. De Geest waait stilletjes maar krachtig in onze harten. Oude gesloten deuren met vastgeroeste sloten krijgen na jaren van geklop toestemming om geopend te worden. God onze Vader bevrijdt deze avond heel wat van zijn kinderen uit hun gevangeniscel. Ongeacht leeftijd, programma of zaal. De Geest van vergeving waait door heel Celebrate.
Uit Bouwen aan de Nieuwe Aarde 2020-2