Tiny Pouwels
Uit Bouwen aan de Nieuwe Aarde 1993
Evert Ettema (bij rode pijltje) woont in Drachten en is sinds 1990 lid van deze Landelijke Pastorale Kerngroep
Evert, kun je ons vertellen hoe je in de charismatische vernieuwing terechtgekomen bent?
Van 1971 tot september 1976 woonde ik met mijn gezin in Oostenrijk in de stad Klagenfurt. In onze parochiekwam ik ook in contact met mensen die een bijzondere spiritualiteit uitstraalden, wat me erg aansprak. Zij waren lid van kleine Cursillogroepjes. Sommigen van hen leerde ik beter kennen toen ik in 1975-1976 meedeed als gastouder van het vormselproject en zelf een huisgroep leidde.
In augustus organiseerde ons bisdom een Romereis in verband met het Heilig Jaar. Dit was een tiendaagse reis, waarin ook momenten van bezinning waren opgenomen. Mijn vrouw, onze twee oudste kinderen en ik besloten mee te gaan, en die bezinning namen we wel op de koop toe. Het pakte anders uit!
Wij gingen met drie bussen, met in iedere bus een priester als reisleider. Drie beminnelijke mensen van wie er een, naar later bleek, tot de charismatische vernieuwing behoorde.
Er werd onderweg veel gezongen, ook aansprekende geestelijke liederen. Iedere dag vierden we ergens de Eucharistie. We overnachtten in hospitia van kloosters, en in de buurt van Rome waren we vijf dagen te gast op Rocca di Papa aan het Albanomeer, een Vaticaans charismatisch centrum dat in die tijd door Oostenrijkers beheerd werd.
Naast prachtige excursies hadden we hier onze momenten van bezinning. Een hoogtepunt voor mij was een niet voorbereide bijeenkomst in de grote kapel van dit centrum, de laatste avond van ons verblijf daar.
Hier zette zo maar iemand een lied in en dan klonk hier en daar een vrij gebed op. Dan was het even stil en zette iemand anders weer een lied in, en zo ging dat zeker een half uur door. Deze spontane dank- en lofdienst was helemaal nieuw voor mij en ik werd er door geraakt!
Ik heb mij daarna meer over de charismatische vernieuwing laten vertellen en besloot: als ik weer in Nederland terug kom en de kans doet zich voor, dan sluit ik me daar bij aan.
In het najaar van 1978 was het zover. Ik las in ons parochieblad in Drachten dat op een bepaalde avond een zekere pater Beijersbergen een inleiding over charismatische vernieuwing zou houden. De winter daarop volgde de zevenweekse vorming als volgende stap…
En zo begon het.
Hoe heb je de doorbraak van de Geest ervaren?
Het was in het voorjaar van 1980 tijdens een weekend van leidinggevenden in Soesterberg; we waren zaterdagavond in kleine groepjes bijeen, toen ik een bijzondere warmte in mij ervoer en ik mijn tranen niet kon bedwingen. Het waren tranen die voortkwamen uit een diepe emotie van verdriet en vreugde door elkaar, waarbij ik nauwelijks tot spreken in staat was. Er was een diep gevoel van God die van mij houdt.
Nog een week later zong er iets in mij en ik kon de hele dag, ook tussen het werken door, lofprijzen en bidden. Ik werd ook opener naar anderen toe, sommigen vonden dat ik iets uitstraalde.
Kun je ook zeggen dat je door de Geest veranderd bent?
Dat kan ik inderdaad wel zeggen, ja.
De eerste tijd in de gebedsgroep was ook een gevecht tegen mezelf want ik veranderde, maar ik wilde mezelf blijven. Geleidelijkaan ontdekte ik dat ik feitelijk door de veranderde relatie met God meer mezelf aan het worden ben. Groeien naar de mens zoals God mij bedoeld heeft. Je gaat de Geest daarbij steeds meer als helper ervaren. In moeilijke situaties naar jezelf toe of naar anderen geeft de Geest soms nieuwe inzichten. Belangrijk is dat je je hiervoor open wilt stellen.
Wat deed je zelf om de Geest de ruimte te geven?
Ik denk dat een van de belangrijkste dingen is dat je gehoor geeft aan het verlangen diep in je om een goed mens te willen zijn. Dat je van daaruit de keuze maakt God te zoeken.
De volgende belangrijke stap is dan dat je trouw blijft aan je keuze.
Verder tijd besteden aan:
- het leren bidden in al zijn facetten;
- het leren omgaan met de bijbel;
- het leren stil worden.
Maar bij dit alles heb je Gods Geest weer nodig!
Wat heeft jou in de charismatische vernieuwing het meest aangesproken?
Dat zijn:
- de andere relatie tot God: Jezus ervaren als de weg;
- de gebedsgroep als een stukje 'lichaam van Christus';
- en dat voor mij de charismatische vernieuwing een sleutel tot oecumene is: onze gebedsgroep behoort weliswaar tot een r.-k. parochie, maar is vanaf het begin oecumenisch.
Wat betekent dit 'leven in de Geest' voor jou?
Het bepaalt in hoge mate mijn leven. Ik blijf een mens met fouten en gebreken en ook twijfels. Maar… ik zit daar niet meer zo op vastgepind. Er zijn ook zo veel andere momenten die beter zijn. Je leeft toch veel meer iedere dag met God.
Veel dingen in het leven relativeer je meer, materiëlee zaken, maar ook immateriële zaken zoals aanzien en macht.
Je leeft veel bewuster als gelovig mens.
Kun je iets van je ervaringen ook kwijt aan andere mensen?
Zo nu en dan mag je iets van je ervaringen van het 'leven in de Geest' (mede) aanreiken aan anderen. Op de allereerste plaats heeft het er toe geleid dat mijn vrouw ook vanuit de Geest leeft.
Verder hebben we in de loop der jaren een aantal mensen door onze gebedsgroep leren kennen.
Mijn vrouw en ik kunnen hiervan iets kwijt in het geven van catechese in onze parochie. Ik heb zelf drie jaar lang jongerencatechese mogen geven aan een groepje van zes jongeren. Aansluitend heb ik met nog twee gastouders voor achttien jongeren catechese gegeven, gericht op het Vormsel.
Mijn vrouw werkte ondertussen aan volwassenencatechese en doopcatechese, waarbij ik ondersteuning mocht geven. In oktober 1993 starten wij samen met een serie gespreksavonden over geloofsopvoeding voor ouders met jonge kinderen.
Zijn er ook dingen in de charismatische vernieuwing waarmee je moeite hebt?
Het moeilijkste in de charismatische vernieuwing is voor mij dagelijks stille tijd te nemen en ook het dagelijks bijbellezen lukt vaak niet.
Er is in deze tijd een overvloed aan meer of minder interessante, nuttige en andere informatie of anderszins via tv, radio, tijdschriften en kranten. Er wordt zo vaak een beroep op je gedaan dat je moet oppassen niet geleefd te worden.
Wat is het belang van de wekelijkse gebedsbijeenkomsten?
Voor mij is het dat dit feitelijk een geestelijk tankstation is om weer nieuwe energie op te doen om vol te houden. Het is het vastliggende punt in de week, waarmee je in je agenda rekening houdt, waar je iets van Gods nabijheid samen mag ervaren. Het is ook een leer- en oefenplaats in het ervaren van Gods Geest, maar ook in het samen mens zijn ondanks onze onhebbelijkheden en tekortschieten ten opzichte van elkaar. Kortom, dat kleine stukje van het lichaam van Christus zijn.
Hoe reageerden de mensen in jouw omgeving op jouw veranderde leefwijze?
Het moeilijkste waren in de begintijd de reacties van mijn vrouw, ze stond zeer sceptisch ten opzichte van mijn verhalen. Ze zei steeds: 'Het moet wel echt zijn'.
Het moeilijkste was het als soms een vrouw uit de groep mij ophemelde tegenover mijn vrouw. Dan barstte de bom, want zij kende mij natuurlijk al langer, en dus ook anders. Maar we zijn altijd in gesprek gebleven en van lieverlee heeft ze ook positieve veranderingen kunnen constateren.
Enkele mensen die mij toch al langer kenden, vonden het maar een zweverig gedoe. Maar de laatste jaren hoor ik dit niet meer.
De chef onder wie ik de laatste negen jaar van mijn loopbaan geweerkt heb, werd nieuwsgierig naar mijn 'bronnen' en ik heb regelmatig diepere gesprekken met hem gehad.
Wat verwacht je voor de toekomst?
Voor de toekomst hoop ik dat er meer vormen van 'Leven in de Geest'-vormingen bij veel parochies ingang zullen vinden.
Wat ik verder nog zou willen zeggen is dit:
Als je niet een gebedsgroep hebt, probeer er een te vinden.
Als je er wel een hebt, blijf trouw. Laat je inspireren en inspireer anderen.
Uit: Bouwen aan de Nieuwe Aarde 1993-6