Annamarie Nacko Cafardi
Getuigenis van Annamarie Nacko Cafardi, zomaar een van de deelnemers aan het Duquesne-weekend, 17-19 februari 1967 in Pittsburgh. Dat weekend bleek achteraf het historische begin te zijn van de charismatische vernieuwing binnen de Rooms-katholieke Kerk.
Annamarie Nacko Cafardi, een van de deelnemers aan het Duquesne-weekend
Het is bijna onmogelijk te geloven dat er zoveel jaar verstreken zijn sinds het Duquesne-weekend. Veel herinneringen zijn vervaagd, maar er is een duidelijk feit dat niet kan worden veranderd: mijn leven veranderde ingrijpend tijdens dat weekend, half februari 1967 en niets is sindsdien hetzelfde meer.
Gaan studeren
In retrospectief is het nu duidelijk voor mij dat God al lang voor die tijd aan het werk was in mijn leven. Ik wilde graag buiten mijn woonplaats gaan studeren en hoopte daartoe een beurs te krijgen. Een van mijn beste vriendinnen, Elaine Kersting (Ransil), was eerstejaarsstudent op de Duquesne-universiteit en nodigde mij uit een dag mee te lopen. Het beviel me en - nog opvallender - ik hield er een onverklaarbaar gevoel aan over dat de Duquesne-universiteit de plaats was waar ik moest wezen.
Chi Rho
Ik kwam er in 1965 om Engels te gaan studeren en raakte vrijwel meteen betrokken bij de groep Chi Rho. Elaine was er lid van en ik vond het een prima bron van sociale, geestelijke en intellectuele activiteiten. De mensen waren oprecht en vriendelijk. Mijn geloof was in die tijd vooral intellectueel. Ik was opgetogen over wat er gaande was in de katholieke kerk, want het leek erop dat er veel bijzondere, noodzakelijke veranderingen plaatsvonden. Chi Rho organiseerde, met anderen, de dagelijkse liturgie, waardoor ik de gelegenheid had actief deel te nemen aan de Mis, iets wat ik niet gewend was in mijn thuisparochie. We hadden een kapelaan en twee leden van de faculteit die uitstekend leiding gaven. Dankzij Chi Rho was mijn eerste jaar beter dan ik had gehoopt.
Beetje bizar
Mijn betrokkenheid bij Chi Rho verdiepte zich in het tweede jaar en ik raakte betrokken bij de planning van een weekendretraite in februari 1967. Daarbij begon mij op te vallen dat er iets vreemds gaande was. Onze twee adviseurs van de faculteit en een theologiedocent, Pat Bourgeois, leken zich anders te gedragen terwijl wij dat weekend aan het voorbereiden waren. Ze hadden van die opmerkingen terzijde en giechelden soms wat apart tijdens het bespreken van het onderwerp voor de retraite: de eerste vier hoofdstukken van Handelingen van de apostelen. In aanvulling op Handelingen werd aan de deelnemers gevraagd Het kruis in de asfaltjungle te lezen, een boek over David Wilkerson.* Dit was zeer verontrustend voor mij. Ik las het boek en vond het simplistisch en een beetje bizar. Het soort ervaringen waar het in dit boek over ging leek niet op de intellectuele theologie die ik aanhing.
Een week voor dat weekend
Ik begon bezorgd te worden dat wat ik gevonden had in Chi Rho dreigde te veranderen. Die bezorgdheid werd nog versterkt door een toevallige ontmoeting die Elaine had met Marybeth Mutmanski in de Duquesne-bibliotheek op zaterdagmiddag, een week voordat het retraiteweekend zou plaatsvinden. Marybeth was lid van Chi Rho en paste regelmatig op de kleine kinderen van een van de adviseurs van de faculteit en zijn vrouw. Marybeth vertelde dat op de vrijdag daarvoor onze adviseurs en Pat Bourgeois naar een soort bijeenkomst geweest waren. Na afloop had Marybeth hen horen praten over die bijeenkomst. Ze voelde dat er een relatie was tussen die bijeenkomst, het boek van Wilkerson en de komende Chi Rhoretraite. Een vrouw uit die bijeenkomst zou komen spreken in onze retraite.
Ik vond het niet leuk wat ik hoorde. Ik was blij met Chi Rho zoals die was en zeer tevreden met mijn theologie. Ik voelde dat mijn leven ging veranderen.
Het weekend was in dit retraitehuis, 'De Ark en de Duif'.
Lol met elkaar gaan hebben
Terwijl het weekend dichterbij kwam, bleven mijn zorgen, maar ik dacht ook dat het een mooie gelegenheid was om samen te zijn met de mensen die ik was gaan liefhebben. Er was zelfs een verjaardagsfeest gepland op de zaterdagavond tijdens de retraite, voor Elaine, onze kapelaan en mijzelf. Ik ging de retraite in met een gevoel dat we lol zouden hebben met elkaar.
Verontrust
Op de vrijdagavond, na de openingstoespraak, was er een boeteviering. Tot op dit punt wees niets erop dat het niet een gewone typische Chi Rhobijeenkomst zou worden. Maar dat veranderde op zaterdag. De inleiding op zaterdag werd gegeven door de vrouw van die bijeenkomst waar onze adviseurs bij waren geweest en ging over hoofdstuk 2 van Handelingen. Haar boodschap verontrustte mij zeer. Mijn probleem werd nog versterkt doordat ik zag dat niemand van de leiders van de groep zich aan haar woorden leek te storen. Ze had het over spreken in tongen, genezing en wonderen alsof ze die zelf had ervaren en die niet alleen in de Bijbel voorkwamen. Ik wist dat dit geen onderwerp was waarvan Chi Rholeden konden zeggen: 'We zijn het er over eens dat we er verschillend over denken.' Haar woorden vereisten een antwoord en mijn antwoord was 'nee'.
Miss Flo Dodge, bij wie thuis die interkerkelijke gebedsgroep samenkwam, een week voor het Duquesne-weekend
Mijn vragen
De rest van de middag deelden de deelnemers met elkaar op ongestructureerde wijze wat zij voelden bij wat ze hadden gehoord. Ik was er zeer verontrust over dat velen van hen een 'waarom niet?'-houding van openheid hadden voor de boodschap. Ik bracht wat tijd door met Jerry Cafardi, een jongen die ik de vorige zomer had leren kennen. Ik wist dat ik moest spreken met een van de leiders en Jerry wilde wel bij dat gesprek zijn. Mijn aandacht voor de vragen die ik had, kreeg prioriteit boven de verjaardagsviering die gepland stond, ook al was die viering mede voor mij. Jerry en ik benaderden een van de adviseurs van de faculteit. Ik stelde mijn vragen en deelde mijn bezorgdheid met hem. Hij luisterde, maar reageerde niet met antwoorden of advies. Hij moedigde ons aan om te bidden.
Voor het eerst in mijn leven
Bidden was niet vreemd voor mij, maar het soort gebed dat hij suggereerde verschilde van wat ik gewend was. Mijn gebeden waren bijna altijd vraaggebeden. Hij suggereerde dat we zouden bidden om leiding en om te kunnen aanvoelen wat de Heer ons wilde zeggen. Ik herinner mij dat hij over God sprak op een meer persoonlijke manier dan ik ooit had ervaren. Wat hij zei klonk vriendelijk en gaf mij een vredig gevoel. Ook al had ik nog geen definitieve antwoorden op mijn vragen, de beroering en angst waren verdwenen en ik wist dat ik wilde bidden.
Ik ging naar de kapel, ging zitten en opende zomaar mijn Bijbel. Mijn oog viel op Psalm 116 en voor het eerst in mijn leven wist ik dat de Heer rechtstreeks tot me sprak.
De Heer heb ik lief:
Hij heeft mijn bidden en smeken gehoord.
Aandachtig heeft Hij geluisterd
op het moment dat ik tot Hem riep.
Ik voelde een zekerheid dat Gods hand op mij rustte en dat Hij persoonlijk zorg had voor mij en mijn vragen.
Hier eindigt deel 1 van het getuigenis van Annamarie Nacko Cafardi, zoals gepubliceerd in Bouwen aan de Nieuwe Aarde 2017-2. Hoe het verder ging, leest u in het artikel 'De meest vreugdevolle ervaring ooit', op pagina 9 van deze jubileumspecial bij Bouwen aan de Nieuwe Aarde 2017-3.
Vragen:
-Wat denk jij als je mensen hoort spreken over genezingen en tongentaal?
-Wat is jouw ervaring met gebed? Maak je je eigen wensen bekend in de hoop dat God doet wat jij vraagt of vraag je ook weleens: Heer, wat wilt u mij zeggen?
Annamarie Nacko Cafardi schreef dit getuigenis voor het boek As by a New Pentecost - van Patti Gallager, dat in 1992 voor het eerst werd uitgegeven en in 2016 opnieuw, toen met nog 100 bladzijden extra. In die uitbreiding komen ook pioniers van de KCV aan het woord die vanaf 1967 een grote rol hebben gespeeld bij de voorbereiding en de uitwerking van het Duquesne-weekend.
Met toestemming van Patti Gallagher vertaald vanuit het Engels in het Nederlands door Kees Slijkerman, die er tussenkopjes en vragen aan toevoegde. Het hele boek As by a New Pentecost is te koop in het Engels, Frans, Pools en Portugees.
K.S.
Dit is a4104 op www.kcv-net.nl.
*Meer over het boek Het kruis in de asfaltjungle.
Uit Bouwen aan de Nieuwe Aarde 2017-2. Tot zover deel 1 van dit getuigenis. De delen 2 en 3 van dit getuigenis staan in de jubileumbrochure 50 jaar KCV.