Jozef Ratzinger schreef in 1983: “Paus Johannes XXIII hoopte op een nieuw Pinksteren, en al schijnt de geschiedenis sinds het concilie deze verwachting niet al te zeer in te lossen, toch is zijn smeekbede niet zondermeer onverhoord gebleven. In een wereld vol rationalistische scepsis brak een nieuwe ervaring van de H. Geest door. Ondertussen heeft dit al geleid tot een wereldwijde vernieuwingsbeweging.
Wat het Nieuwe Testament zegt over de charismata waarin de komst van de H. Geest zichtbaar is geworden, blijkt hier niet langer slechts een oud verhaal over iets dat voorgoed voorbij is, maar toont zich in tegendeel als een fris en nieuw gebeuren.”
“Zeer betekenisvol is ook de dubbele oproep van kardinaal Suenens: hij vraagt de ambtsdragers – van de pastoors tot de bisschoppen – de ‘charismatische beweging’ niet links te laten liggen, maar helemaal aan te nemen, en hij roept de mensen die in de vernieuwingsbeweging staan op om de samenhang met de gehele Kerk en met het ‘charisma’ van het ambt te zoeken en te bewaren.
Als prefect van de Congregatie van het Geloof kan ik niet anders dan het werk van Kardinaal Suenens van harte begroeten als een belangrijke bijdrage tot een rechtmatige ontwikkeling van het geestelijk leven in de Kerk van vandaag.” Ratzinger schrijft dit in een voorwoord van het boek … En bevrijd ons van het kwade … van Kardinaal Suenens (Uitgeverij Lannoo, Tielt en Bussum, 1983).
Kardinaal Ratzinger in 1993 in een oecumenische dialoog: ‘Het centrale probleem van onze tijd is: “de afwezigheid van God”. Daarmee is het de eerste opgave van de christenen om van de lévende God te getuigen. Het lijkt me dat we vóór alle geboden en plichten, dus voor álles, met kracht en klaarheid van het wezenlijke van ons geloof moeten getuigen. Wij moeten de realiteit van de lévende God in ons geloof, onze hoop en onze liefde aanwezig stellen.”
Kardinaal J. Ratzinger over nieuwe bewegingen en gemeenschappen in de Kerk in mei 1998: “De eigenheid en de plaats van deze bewegingen en gemeenschappen in de Kerk is niet eenvoudig te beschrijven. Over welke bewegingen hebben we het hier? Wat zijn de onderscheidingscriteria? ‘Men moet er zich ook voor hoeden een te strakke definitie te hanteren, want de Heilige Geest komt steeds weer met nieuwe verrassingen, en pas als we terugkijken, ontdekken we een gemeenschappelijk wezen in de grote verscheidenheid.’
Als paus Benedictus XVI nodigde hij opnieuw de bewegingen uit naar Rome te komen. Aan die bijeenkomst, zaterdag voor Pinksteren 3 juni 2006, werd door bijna 400.000 mensen deelgenomen uit nog meer bewegingen dan in 1998.
Paus Benedictus en internationaal voorzitter van de KCV (ICCRS) Michelle Moran in 2008
In een radiolezing van 25 december 1969: "Uit de huidige crisis zal een Kerk ontstaan die veel verloren heeft. Ze zal klein worden en zal min of meer helemaal opnieuw moeten beginnen. In veel van de gebouwen die zij in welvaart had gebouwd, zal zij niet meer kunnen wonen. Aangezien het aantal gelovigen zal afnemen, zal ze ook het grootste deel van haar sociale voorrechten verliezen [.....] Maar ondanks al deze veranderingen die kunnen worden verondersteld, zal de Kerk opnieuw en met al haar energie vinden wat voor haar essentieel is geweest: het geloof in de Ene en de Drie-enige God, in Jezus Christus, de Zoon van God die mens is geworden, in de hulp van de Geest, die zal duren tot het einde der tijden. Ze zal weer vanuit kleine groepjes beginnen, vanuit bewegingen en vanuit een minderheid die geloof en gebed als centrum van de ervaring zal stellen en de sacramenten weer als een goddelijke dienst zal ervaren en niet als een probleem van liturgische structuur. Bron
Paus Benedictus XVI verwachtte een geestelijke opleving voor wie de Bijbel gaat lezen volgens de lectio divina, waarover hij schreeff: "Deze zorgvuldige lezing van de Heilige Schrift die gepaard gaat met gebed, leidt tot die intieme dialoog waarin degene die leest de sprekende God hoort, en waarin hij biddend antwoord geeft met een vertrouwensvolle openheid van het hart." Lees hier wat hij daar meer over schreef in 2005'.