Wij, Els Bouciqué en Ciarán Fletcher, wonen in Dublin. We ontmoetten Kees Slijkerman in een Europese Zoommeeting van CHARIS en maakten het grapje dat we al aan onze derde gemeenschap toe waren. “Wij zijn gemeenschapsmensen.” “Vertel eens,” zei Kees. En daarna vroeg hij ons dit artikel te schrijven.
Ciarán Fletcher is Ier en ontmoette de Heer op een diepe wijze aan de universiteit in Dublin, bijna veertig jaar geleden. Daar was hij omringd door mensen die het evangelie leefden en deelden, en die actief waren in missie. Het leek dus een natuurlijke stap om na zijn studies de Heer wat tijd te geven, om te groeien in discipelschap. Hij belandde in Duitsland in 1990, bij de organisatie International Catholic Programme of Evangelisation (ICPE) op een afgelegen plaats midden in het Zwarte Woud, Allerheiligen genaamd, naar de ruïnes van de oude norbertijnenabdij. ICPE werd opgericht in Malta in 1985 in respons op de oproep van de paus voor een nieuwe evangelisatie. ICPE organiseert evangelisatiescholen. Na afloop van Ciarán’s vijf maanden durende school werd hij ICPE-medewerker voor vijf jaar, levend in een residentiële gemeenschap, dat wil zeggen samen wonend onder hetzelfde dak. Deze gemeenschap legt een grote nadruk op het gemeenschapsleven met als doel het geloof vandaaruit uit te dragen.
Artistieke evangelisatie op straat
Els Bouciqué is Vlaams. Zij maakte een diepe bekering mee toen ze in de late jaren tachtig het doopsel met de Heilige Geest ontving in Nieuw-Zeeland, waar ze les gaf. Na terugkeer in Vlaanderen hoorde ze voor het eerst over ICPE op evenementen van de Katholieke Charismatische Vernieuwing in het Verenigd Koninkrijk. Ze belandde uiteindelijk ook in Allerheiligen, in 1992, anderhalf jaar na Ciarán.
Eigen ruimte
We trouwden in 1995 in Allerheiligen en verhuisden naar Dublin. We wilden ons niet direct opnieuw bij een gemeenschap aansluiten, want na jaren zeer actieve missiedienst zochten we onze eigen ruimte en identiteit. Twee jaar later werden we lid van de Emmausgemeenschap, een niet-residentiële, nieuwe gemeenschap van jonge mensen die samen de Heer loofden. Onze oudste zoon Paul was de derde baby in de gemeenschap. Er was heel veel liefde voor de Heer en een passie voor evangelisatie en lofzang. Veel gemeenschapsleden waren artiesten en muzikanten met bijna een afkeer van structuur en organisatie. Onze diepste ervaringen in lofzang voor God waren in de Emmausgemeenschap. The Emmaus band, onder leiding van Rónán Johnston, was vaste gast op het Celebrate Festival in Engeland, een Paasevenement georganiseerd door de Engelse Katholieke Charismatische Vernieuwing.
Pijnlijk afscheid
De Emmausgemeenschap werd ontbonden in 2004. De manier waarop dat gebeurde werd geleid door de Heer, daar waren alle betrokkenen van overtuigd, ondanks het pijnlijke afscheid. De hechte vriendschappen hielden goed stand en we kwamen regelmatig bijeen voor een avond van lofzang en gezellig samenzijn. We hoopten dat die bijeenkomsten zouden uitmonden in een nieuwe, vernieuwde gemeenschap. Tweeënhalf jaar later werd ons echter duidelijk dat dat niet zou gebeuren.
Parochie of gemeenschap?
Alhoewel we actief waren in onze parochie, moesten we vaststellen dat we spirituele behoeftes hadden die niet ingelost werden in onze parochiegemeenschap: Bijbelstudie, lofzang, ondersteuning en pastorale zorg. We besloten toen elders aan te kloppen om een gemeenschap te vinden. Zo belandden we bij de Community of Nazareth in Zuid-Dublin, een gemeenschap die deel uitmaakt van de Sword of the Spirit-gemeenschappen (Zwaard van de Geest), waar ook de Jeruzalemgemeenschap in Brussel/Leuven deel van uitmaakt.
Els, omringd door mensen van de Community of Nazareth.
Het belang van de familie
Voelden we een duidelijke roep van God om lid te worden van de Nazareth Gemeenschap? Niet echt. Het was een beslissing die we namen in het belang van de hele familie. Wij, Ciarán en Els, leidden elk een Bijbelstudiegroep en we hadden zo nu en dan een lofzangavond. Maar onze twee zonen, toen 11 en 9 jaar, hadden geen christelijke activiteiten, behalve de zondagsmis. In de Nazarethgemeenschap hadden ze:
- een wekelijkse jongeren-avond;
- christelijke vrienden;
- een cultuur die hun geloofsbelevenis ondersteunde
- en het vertrouwen niet alleen te zijn in hun geloof.
Voor ons waren er:
- bijeenkomsten;
- twee keer per maand een deelgroep;
- pastorale begeleiding
- plus veel sociale nevenactiviteiten.
Voetballen en geloofsvrienden
Sword of the Spirit organiseert ook voor de aangesloten gemeenschappen veel Europese evenementen, zoals bijvoorbeeld het jaarlijkse voetbaltoernooi, waar de mannen elkaar bekampen op het veld en samen de Heer loven en prijzen de rest van het weekend en de YES-retraite voor 13-16-jarigen van de tien Europese gemeenschappen (YES = Youth Equipped to Serve). Onze zonen maakten zo geloofsvrienden in Glasgow, Leuven en München. Dat hielp hen telkens weer opnieuw naar de Europese bijeenkomsten te gaan.
Christelijke tegencultuur
De huidige cultuur bevat zo’n sterke stroom van seculiere gedachten dat het bijna onmogelijk is daarin niet meegesleept te worden. Daarom is een christelijke tegencultuur van groot belang. Bij Sword of the Spirit gebruiken we vaak het beeld van de gemeenschap als een burcht of een haven. De muren van de burcht geven ons bescherming tegen stormen en aanvallen van buiten af. We gaan in de wereld om er te leven en te werken, maar ons thuis is in de burcht of de haven, waar we kunnen herstellen en waar we ondersteuning vinden.
Verschil met parochiekerk
Misschien klinkt het allemaal een beetje als een gebedsgroep of een parochiekerk, die kunnen ook de activiteiten hebben zoals wij die hebben: bijeenkomsten, onderricht, deelgroepen, lofzang, pastorale zorg, vorming. Toch zijn er een aantal aspecten die het gemeenschapsleven een ander karakter geven:
1. De reden van ons samenzijn is elkaar te steunen en te helpen om als volgeling van Christus te leven. We doen het niet om vriendschap te sluiten met iedereen. Vriendschappen ontstaan uiteraard, maar zijn niet de reden om gemeenschap te vormen. Het is zelfs zo, dat we in elke gemeenschap mensen troffen waarvan we eigenlijk liever hadden gehad dat God hen niet tot gemeenschap had geroepen… Dikwijls zijn het net die mensen die het ons meest doen groeien, als we moeten vaststellen hoe zelfzuchtig we zijn, hoe snel we geïrriteerd raken en hoezeer we God nodig hebben om ons hart te verzachten.
2. Er is een inzet voor elkaar die diep gaat in veel aspecten van ons leven, niet enkel spiritueel. Toen bijvoorbeeld iemand van Ciarán’s deelgroep een hartoperatie moest ondergaan, zorgde Ciarán voor een beurtrol om maaltijden te bezorgen aan het gezin, om de last wat te verlichten.
3. We zijn een gemeenschap van volgelingen die gezonden zijn. We zoeken een evenwicht tussen gemeenschap bouwen en evangeliseren. Iedereen is geroepen tot evangelisatie, soms is dat individueel, soms is dat een gemeenschappelijk initiatief, zoals het organiseren van de vorming Leven in de Heilige Geest, waarbij de gemeenschap gedurende zes weken 270 mensen een warme maaltijd aanbood, gevolgd door lofzang, onderricht en deelgroepen.
Ondanks grote verschillen
Het feit dat de gemeenschap nog steeds bijeen is na 36 jaar lijkt op zichzelf een mirakel Gods. Er zijn verschillen tussen de generaties, tussen stichtende leden en nieuwe leden, tussen zij die een meer katholieke beleving van ons geloof willen en zij die meer oecumenisch willen werken, tussen zij die nieuwe lofzang willen en zij die de oudere liedjes verkiezen, tussen zij die dichtbij de oorspronkelijke buurt van de gemeenschap wonen en zij die verder weg wonen. Toch zien we in alles de hand van God die ons leven leidt, als individuen, en als zijn volk.
Enorm verrijkt
Veel elementen van ons gemeenschapsleven vindt men ook in een goede kerk- of parochiegemeenschap. Die zijn echter heel zeldzaam in Ierland. Ons leven is enorm verrijkt door ons gemeenschapsleven. Onze tocht met de Heer zou zo niet zo diep zijn geweest zonder de steun en de inzet van de broers en zussen die hun leven met ons delen.
Els Bouciqué en Ciarán Fletcher
Meer over deze gemeenschap: www.swordofthespirit.net
Uit: Bouwen aan de Nieuwe Aarde 2021-3
Meer over het vormen van gemeenschappen en small Christian community's waarom en hoe